نوع مقاله : علمی - پژوهشی (علوم سیاسی از منظر ایرانی)

نویسندگان

• سیدعبدالامیر نبوی ¹
• فیروزه رادفر ²

¹ عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

² دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی

چکیده

گسترش روابط ایران با کشورهای بلوک غرب، به‌ویژه آمریکا، بین سال‌های 1332-1342 یکی از ویژگی‌های روابط خارجی ایران در دوره پهلوی دوم است. در این مقاله تلاش بر آن است که تأثیر فرهنگ سیاسی بر روابط خارجی ایران طی این سال‌ها بررسی شود. فرضیه‌ای که در پاسخ به سؤال اصلی مورد بررسی و آزمون قرار می‌گیرد، عبارت است از: فرهنگ سیاسی برآمده از گفتمان پهلویسم متشکل از عناصر شاه‌محوری، اقتدارگرایی، عدم امنیت و تجددگرایی، سبب گسترش روابط با بلوک غرب و تشدید وابستگی ایران در آن دوره شد. در واقع، ترکیب عناصر یادشده به معنای آن بود که شاه تنها تصمیم‌گیرنده سیاست خارجی در این مقطع باشد و دیگر نخبگان سیاسی هم درنهایت، با این وضعیت هماهنگ و همسو شوند. برای این منظور نویسندگان از تحلیل گفتمانی استفاده نموده و پس از تحلیل ارکان گفتمانی پهلویسم نسبت به بررسی سازوکارهای ارتباطی آن بر روی فرهنگ سیاسی جامعه اقدام نموده‌اند. 

کلیدواژه‌ها

• سیاست خارجی
• ایران
• پهلوی دوم
• فرهنگ سیاسی
• تحلیل گفتمان
• پهلویسم

عنوان مقاله [English]

Discourse Analysis of the Influence of Political Culture on Foreign Relations of Iran in the 2nd Pahlavi Era (1332- 1342)

نویسندگان [English]

• Seyed Abdolamir Nabavi ¹
• Firuzeh Radfar ²

¹ Member of Research Institute for Cultural and Social Studies

² Ph.D Student in Political Science at Allameh Tabatabaei University

چکیده [English]

Expansion of Iranian relations with states of the western bloc especially with the U.S in 1332- 1342 is one of the features of Iran׳s foreign relations in the second Pahlavi era. The present article is an attempt to study the influence of political culture on foreign relations of Iran during this period. The main hypothesis responding the principal question is as follows: the political culture originating from Pahlavism discourse consisting of totalitarianism of Shah, authoritarianism, lack of security, and modernism gave rise to expansion of relations with the western bloc and further dependence of Iran on it in that period. In fact, ,the whole of these elements implies that Shah was the only decision maker in terms of foreign policy in this juncture , while other political elite were supposed to follow his suit ultimately. To achieve this purpose, the authors having used discourse analysis and analyzing discourse foundations of Pahlavism, sought to study its communicative mechanisms on the political culture of society.

کلیدواژه‌ها [English]

• Foreign policy
• Iran
• Second Pahlavi
• Political culture
• Discourse Analysis
• Pahlavism